103,4 foute
'n Bietje raekene lieërtj det de vieftig deilnummers daen aovendj same 5.170 foute gemaaktj höbbe. Gemiddeldj wurtj det 103,4 per deilnummer. 't Hieël dictee tèldje 305 wäörd en 't eigeste bietje raekene lieërtj det bie 't dictee idder derdje waord fout wórt gesjpeldj. Det sjreef ich hie 'n paar daag geleje. 103,4 foute in 305 wäörd.
Bie 't Groot Dictee der Nederlandse taal, wo ich jaore mit hieël väöl plezeer aan höb mitgedaon, zote echte gemein insjtinkers en mós se dök mer raoje nao wie 't ein of anger exotisch waord det de eine of angere sjriever weer 'ns örges woor taegegekómme, mós waere gesjreve. Döks bevóng dich de twiefel. Mót d'r hie noe waal of neet 'n sjtreepke? Mót dit waord mit 'n hoofletter? Mót ich dit waord aanein vas sjrieve? 't Woor aevel idder jaor opnuuj 'n bekans masochistich genot óm mit te doon.
Mer in 't Groot Limburgs Dictee det vurrige waek dinsdig wórt gehaje, zote gèn insjtinkers. Ich zoog allein mer wäördjes die geer en ich ós dageliks inne móndj numme. Es ich de eigeste zinne in 't Nederlands veurgesjótteld zów kriege, betwiefel ich of ich d'r überhaupt 'n fuitje in zów make.
103,4 foute in 305 wäörd woor 't gemiddeldje det de 50 deilnummers gemaaktj höbbe. Ein oppe drie wäörd. Ich sjreef nao ein vanne deilnummers dae zich bie mich beklaagdje det hae zoeëväöl foute hej gemaaktj, det hae zich neet hoofdje te sjame. De mieër es hóngerd zagte nieks euver häöm, mer alles en nog hieël get mieër euver 't 'gedroch' womit dae aovendj gesjpeldj mós waere.
Inne teks hie-ónger, de 305 wäörd van 't dictee mer den in 't Nederlands, höb ich 103 foute ingeboewdj. Waat zówtj g'r d'r van vinje es ein van eur kinjer of kleinkinjer zoeë zów sjrieve? Waat zówwe angere zègke es geer zoeë'n teks op papier zówtj zètte?
- Waneer mag iemand zig een echte Limburcher noemen? Als de Maas door zein ingewanden stroomd en het bronstgroen op zijn leif geschrefen staad? Als hij het resebt van stroob iut het hooft kan afravelen en weet hoe je bloetworst moed braaden?
- Als iemant die zijn ancker binen de grensen van deze provintie heeft laaten vallen en zich hoew dan ook Limdurger wil noemmen, dan is er niemandie hem daarbei een stroobreed in de wech kan lechen. Maar een aartreichskundige Limburger is noch geen Limburger in hard en niejjeren.
- In het alghemeen neomen de Limburgers zellef een aantal peilers die hun intentiteid ondersteunen zoals vroejger de stutten een meingang voor instortten behoeden. Voor de fuist weg: hun boergondiesse levenssteil, de spesifieke volkskultuur en, jaazeker, ook hun eigen taal.
- Buittenstaanders vragen ziech bij die ijgen taal fan de Limburgers whel eens af waar het begrib 'eichen' in gotsnaam op mag slaan. Het is hun een raatsel hoe Limburgers met hun lappendeekken van allerlij vershcillende dialekten elkaar kunne verstaan en begrijppen.
- De Limburgers zelf kookketteren ook graagh met de beweering dat elk dorb zijn ijchen taal spreekt. Alsof de bewoners van deze pragtigge streek opzettelijk met uiddrukkingen en klemtoonen gegoogeld hebben om togh maar voorral iets angders te klinkken dan de buurren.
- Als Limburgers elkkaar niet begreipen, dan heevt dat egter niets te maaken met dialektverschillen. Want taalig kunnen we best allemaal door een en dezellefde deur. Temminste als we onze teid niet verdoen met gevrijchel oover welk dialect eggt Limburgs mag heeten en wellek niet.
- Tensslotte is onse taal net zoo sterk - of net zo zwack - als de menssen die haar gebruikken. Zoollang Limburgers hun dailekt voorral willen zien als iets dad verbint, zal de eichen tongfal steets een pijler onder de Limburchse iedentiteit zijn. Dat noemd men: eenheit in vershcil.